می دانید چرا همیشه بازنده اید آقای قالیباف؟

باقر قالیباف در اولین جلسه مجلس پس از اعلام نتایج انتخابات و شکست سنگین لیستش از لیست پایداری چی ها از بی اخلاقی های سیاسی و بدی اوضاع اقتصادی به عنوان دلایل مشارکت پایین و رای آوری جریان رادیکال اصولگرایی نام برد و بی آنکه به انتقادها از خود پاسخ دهد، ناکامی خود و لیستش را اینگونه توجیه کرد.

به رغم این واکنش اما احتمالا باقر قالیباف در همه این چند روز بعد از اعلام نتایج انتخابات تهران با خود فکر می کند کجای راه را اشتباه رفته که این حاصل کارش است؟ نفر اول انتخابات سال98 چطور آرایش از 1.2میلیون رای به 400هزار تا رسیده؟ چطور لیست مورد حمایتش که برایش هزار جور لابی کرد، حتی یک نفر غیر از خودش در بین 30نفر اول ندارد و چرا چون لشگری شکست خورده حالا همگی باید در اردیبهشت ماه به این امید باشند با استراتژی جدید خود را به بهارستان برسانند؟

اما قالیباف و چنارهای دورش که اقلا 15سهمیه مستقیم از لیست 30نفره ایتلاف را داشتند، در کم مشارکت ترین انتخابات مجلس، چنین شکست تلخی را تجربه کرده اند؟

پاسخ این پرسش را به راحتی می توان در رفتارهای پر از تعارض مرد چشم رنگی و موبور مشهدی یافت. تنها بیایید مروری کنیم روی کنش های سیاسی این افسر نظامی که در 18سالگی فرمانده لشکر شده، سال ها پلیسی را تجربه کرده و بعدها درحالی که لذت می برد از ساختن واژه رضاشاه اسلامی برای عملکردش در شهرداری، سودای ریاست جمهوری در سرش افتاده و در نهایت مسیرش ختم شد به ساختمان مثلثی بهارستان، همان جا که حالا بزرگترین کابوس شکست را برایش رقم زده است.

قالیباف سرشار است از پارادوکس ها. او که هنوز خود نمی داند یک اصولگرای تندروست یا یک مدیر عمل گرای معتدل. نمی داند در اندرونی اش چه می گذرد و از چه مسیری به هدف می رسد. می خواهد نفر اول اجرایی باشد، فرماندهی کند اما سرگردان است بین تشتت آرایی که از حلقه صفر مشاورانش در گوشش خوانده می شود و هر روز به سویی می کشانند او را.

روزی روایتش برای رقابت با مرحوم هاشمی و لاریجانی و تمام بدنه اصولگرایی در سال84 این است که ژست خلبان خوش تیپ را بگیرد. و در آن روز ایدیولوژی «اصولگرای اصلاح طلب» را مشاوران اصلاح طلب معتدلش که از افرادی چون احمدرضا درویش تشکیل شده اند، برایش ترسیم می کنند. واژه ای نامانوس که پر از تناقض است و طوفان کاپشن خاکی احمدی نژاد در هم می پیچدش؛ پس می رود و مدیریت شهری می کند. توسعه عمرانی شهر را با گران سازی تهران پیش می برد و برای سال92 پیش می آید.

این بار تیم مشاوران جوان تر برآمده از جریان های نو اصولگرایی چون رسول بابایی و تیم های تحلیل عددی را در راس استراتژیست هایش دارد. با تبلت به مناظره های زنده می رود تا بگوید چقدر عمل گراست اما اسیر پاتک گازانبری حسن روحانی می شود و سرهنگ شکست خورده بر می گردد به شهرداری تا با لابی هایی در بالادست اقلا همان جا بماند.

درست در فشار املاک نجومی، او در رقابت با حسن روحانی این بار با چهره ای خاکی می شود نماد دوقطبی افراطی. از 4درصد و 96درصد سخن می گوید و می رود برای جذب آرای افراطی بریده تا شاید تجربه موفق سال84 احمدی نژاد را تکرار کند اما سهمش می شود کاندیدای پوششی سیدابراهیم رییسی بودن و به سرعت حذف می شود از این بازی. سخنان او در آن سال ها، در آن رقابت ها و لیست اموالش و چهره ای که از خود ساخته، پاشنه آشیلش در همه روزهای بعد می شود. قالیباف که پس از ماجرای املاک نجومی، نامش در ریاست مجلس با سیسمونی گیت و بعدتر با ماجراهای پسرانش سر زبان ها افتاد حالا با اتفاقی که برای لیستش افتاده احتمالا بهتر پی برده که چقدر دور است از هویت واقعی؛ هویتی که ارتباط با چهره واقعی و طبقه زندگی خود و اندرونی اش دارد می تواند پاشنه آشیل شود برای افرادی چون او.

او که در همه این سال ها در کنار این تصویرسازی های دور از واقعیت فکری و جایگاه اجتماعی اش برای موج سواری برای رسیدن به قدرت، یک ایراد بزرگ دیگر داشته است. اینکه آدم ها برایش تنها بخش هایی از پازلش در مسیر قدرت بوده اند. همان هایی که چه زود چون فواره در دورش بالا رفته و چه زود قربانی معادلات بعدی شده اند. آنهایی که چون محسن پیرهادی، مجتبی توانگر، ابوالفضل عمویی و جلیل محبی آخرین قربانیان این بازی سیاسی قدرت مدارانه آقای رییس مجلس بوده اند. رییس مجلسی که حالا نمی داند در خردادماه آیا می تواند حتی یک فراکسیون را ریاست کند و در صندلی های ردیف پایین ساختمان مثلثی سبز رنگ تحمل تماشای میدان داری تندروها را دارد؟

قالیباف بازی را به پایداری و آن «عزیزی» باخت که می دانستند پاشنه آشیلش همین تناقضات است. همان جا که به جای جریانات اصلاح طلبی یا خارج از سیستم، نوک پیکان منتقدانش شدند سعید محمد و علی اکبر رایفی پور و نفر اول لیست اصولگرایان تهران که خود را پدرخوانده جریان می دانست، به ته چاه شکست راندند.