بعد از کرونا به در، با طبیعت مهربان تر باشیم

جهان در سال های اخیر تجربه ای بی سابقه را پشت سر گذاشت؛ تجربه ای که نه تنها سلامت انسان ها را به چالش کشید بلکه نگاهی عمیق تر به ارتباط ما با کره زمین بخشید. دوران پاندمی کووید-۱۹ با تمام دشواری هایش فرصتی اجباری برای توقف و تأمل فراهم آورد. در این وقفه ناخواسته بسیاری از ما شاهد تغییراتی در محیط زیست پیرامون خود بودیم؛ آسمان آبی تر شد صدای پرندگان در شهرها بیشتر شنیده شد و آب رودخانه ها شفاف تر به نظر می رسید. این تغییرات هرچند موقت یادآوری قدرتمندی بود از تأثیر فعالیت های انسانی بر طبیعت و ظرفیت بازسازی شگفت انگیز زمین در غیاب فشار دائمی ما. اکنون که به تدریج از محدودیت های آن دوران فاصله می گیریم و به ریتم پیشین زندگی بازمی گردیم سوالی اساسی مطرح می شود: آیا از آنچه در آن روزها دیدیم و آموختیم درسی گرفته ایم؟ آیا می توانیم این بازگشت را با آگاهی و مسئولیت پذیری بیشتری نسبت به محیط زیست همراه کنیم؟ نیاز به بازنگری در شیوه های زندگی و تعامل با زیست بوم ها بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. در دوران پساکرونا حفظ و تقویت این رابطه حیاتی برای تضمین سلامت سیاره و در نتیجه سلامت خودمان امری ضروری است. این مسیر نیازمند درک عمیق تر از وابستگی متقابل انسان و طبیعت و تعهد جمعی به اتخاذ رویکردهای پایدارتر است.

درسی که کرونا به ما آموخت

پاندمی کووید-۱۹ بیش از هر چیز شکنندگی و وابستگی متقابل جهان ما را آشکار ساخت. این ویروس کوچک نشان داد که چگونه سلامت یک گونه (انسان) به شدت تحت تأثیر سلامت زیست بوم ها و سایر گونه ها قرار دارد. منشأ احتمالی بیماری که به برهم خوردن تعادل اکوسیستم ها و تماس نزدیک تر انسان با حیات وحش نسبت داده می شود زنگ خطری جدی بود. قرنطینه گسترده و کاهش ناگهانی فعالیت های اقتصادی و اجتماعی تأثیر چشمگیر و فوری ما بر محیط زیست را نمایان کرد. کاهش ترافیک به بهبود کیفیت هوا در بسیاری از شهرها انجامید صدای کمتر ماشین ها باعث شد تا صداهای طبیعت مانند آواز پرندگان بیشتر شنیده شود و کاهش تردد انسان در مناطق طبیعی فرصتی برای تجدید قوا به گونه های گیاهی و جانوری داد. این مشاهدات درسی ارزشمند درباره ظرفیت خودترمیمی طبیعت در صورت کاهش فشار انسانی و همچنین یادآوری تلخی از میزان آلودگی و تخریبی بود که پیش از آن به زمین تحمیل می کردیم. کرونا به ما آموخت که سلامت ما از سلامت سیاره جدا نیست و نادیده گرفتن مرزهای اکولوژیکی می تواند پیامدهای ناگواری برای بشریت داشته باشد. این تجربه تلخ فرصتی بی سابقه برای بازنگری در اولویت ها و الگوهای مصرف و توسعه فراهم آورد تا بتوانیم در دوران پس از بحران مسیری پایدارتر و همسو با طبیعت را در پیش گیریم.

اهمیت مهربانی با طبیعت در دوران پساکرونا

دوران پساکرونا با تمام چالش های اقتصادی و اجتماعی خود فرصتی یگانه برای بازتعریف رابطه ما با طبیعت است. بازگشت به روال سابق بدون توجه به درس هایی که از پاندمی آموختیم می تواند ما را در معرض بحران های بزرگ تر و پیچیده تری قرار دهد. اهمیت مهربانی با طبیعت در این دوران نه تنها یک انتخاب اخلاقی بلکه یک ضرورت حیاتی برای بقا و رفاه بلندمدت انسان است. تخریب زیستگاه ها کاهش تنوع زیستی تغییرات اقلیمی و آلودگی محیط زیست همگی عواملی هستند که می توانند زمینه را برای ظهور بیماری های نوظهور فراهم آورند و تاب آوری جوامع انسانی را در برابر شوک های آینده کاهش دهند. مهربانی با طبیعت به معنای پذیرش مسئولیت در قبال محیط زیست اتخاذ الگوهای مصرف پایدار حمایت از اکوسیستم های سالم و تلاش برای کاهش ردپای اکولوژیکی ماست. این رویکرد نه تنها به حفظ زیبایی و غنای طبیعی سیاره کمک می کند بلکه مستقیماً بر کیفیت زندگی انسان ها دسترسی به آب و هوای پاک امنیت غذایی و حتی سلامت روان تأثیرگذار است. دوران پساکرونا باید دوران گذار به سوی اقتصادی سبزتر جامعه ای آگاه تر و مسئولیت پذیرتر و رابطه ای هماهنگ تر با جهان طبیعی باشد. این تحول نیازمند مشارکت همه اقشار جامعه از دولت ها و صنایع بزرگ گرفته تا تک تک شهروندان است.

تاثیرات کرونا بر محیط زیست

پاندمی کرونا تأثیرات متناقضی بر محیط زیست داشت. در حالی که کاهش فعالیت های انسانی در دوران قرنطینه منجر به بهبودهای موقت در برخی شاخص های زیست محیطی شد چالش های جدیدی نیز پدید آمدند. این دوره نشان داد که چگونه الگوهای تولید و مصرف ما به سرعت می توانند محیط را تحت تأثیر قرار دهند. در یک سو شاهد کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و آلاینده های هوا بودیم که نتیجه مستقیم توقف یا کاهش چشمگیر حمل و نقل هوایی و جاده ای و فعالیت های صنعتی بود. کیفیت آب در برخی مناطق بهبود یافت و حیات وحش در غیاب انسان ها جسورتر شد و به مناطق شهری نزدیک تر گردید. این جنبه ها پتانسیل بازیابی طبیعت را در صورت کاهش فشار انسانی به وضوح نشان دادند. با این حال سوی دیگر ماجرا افزایش بی سابقه تولید زباله های مرتبط با کرونا به ویژه ماسک ها دستکش ها و بسته بندی های غذا و خریدهای آنلاین بود. این زباله ها که بسیاری از آن ها پلاستیکی و غیرقابل تجزیه در طبیعت هستند به معضلی جدید برای مدیریت پسماند تبدیل شدند و خطر آلودگی خاک و آب ها را افزایش دادند. علاوه بر این کاهش قیمت نفت در پی افت تقاضا سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر را در برخی موارد کُند کرد و فشار اقتصادی ناشی از پاندمی ممکن است در کوتاه مدت منجر به نادیده گرفتن ملاحظات زیست محیطی در برنامه های بازیابی اقتصادی شود. بررسی این تأثیرات متناقض درک عمیق تری از پیچیدگی رابطه ما با محیط زیست و ضرورت برنامه ریزی جامع برای آینده ای پایدارتر پس از بحران را فراهم می آورد.

حال و هوای طبیعت در دوران قرنطینه

در دوران اوج قرنطینه و محدودیت های تردد طبیعت فرصتی برای نفس کشیدن دوباره یافت. کاهش حضور فیزیکی انسان در فضاهای عمومی پارک ها سواحل و مناطق طبیعی منجر به تغییرات ملموسی در اکوسیستم ها شد. در شهرها کاهش صدای ترافیک باعث شد تا آواز پرندگان محلی بیشتر شنیده شود و حتی گونه هایی که پیش از این کمتر دیده می شدند جسارت بیشتری برای حضور در مناطق مسکونی پیدا کردند. در برخی مناطق ساحلی لاک پشت های دریایی بدون مزاحمت بیشتری به سواحل برای تخم گذاری آمدند. در آبراه ها و کانال های شهری که معمولاً پر از قایق و تردد بودند آب شفاف تر شد و موجودات آبزی بیشتری رویت شدند. تصاویری از حیوانات وحشی مانند گوزن ها خرس ها و کایوت ها در خیابان های خالی شهرها در سراسر جهان منتشر شد که نشان دهنده بازگشت موقت آن ها به زیستگاه های سابق یا گسترش قلمروشان در غیاب انسان بود. پوشش گیاهی در پارک ها و فضاهای سبز شهری که کمتر مورد استفاده قرار می گرفتند فرصت رشد بیشتری یافت. این مشاهدات هرچند موقتی و ناشی از شرایط اضطراری بودند یادآوری قدرتمندی از این واقعیت بودند که طبیعت دارای ظرفیت بازسازی قابل توجهی است و کاهش فشارهای ناشی از فعالیت های بی رویه انسانی می تواند به سرعت به بهبود وضعیت اکولوژیکی منجر شود. این دوره به بسیاری از مردم کمک کرد تا ارتباط عمیق تری با طبیعت محلی خود برقرار کنند و ارزش فضاهای سبز و حیات وحش اطراف خود را بیشتر درک کنند.

کاهش آلودگی و تاثیر آن

یکی از محسوس ترین تأثیرات زیست محیطی قرنطینه کرونا کاهش چشمگیر سطوح آلودگی هوا در بسیاری از نقاط جهان بود. با توقف بخش قابل توجهی از حمل و نقل (به ویژه هوایی و جاده ای) و کاهش فعالیت های صنعتی انتشار گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن (CO2) و آلاینده های محلی هوا مانند اکسیدهای نیتروژن (NOx) و ذرات معلق (PM2.5) به شدت کاهش یافت. تصاویر ماهواره ای نشان دهنده افت قابل توجه غلظت دی اکسید نیتروژن در مناطق پرجمعیت و صنعتی بود. این کاهش آلودگی هوا تأثیرات مثبتی بر سلامت انسان داشت و تخمین زده می شود که در برخی مناطق از مرگ ومیر ناشی از آلودگی هوا جلوگیری کرده باشد. آسمان شهرهای بزرگ که معمولاً غبارآلود بودند شفاف تر شد و در برخی موارد ساکنان شهرها توانستند برای اولین بار پس از سال ها قله های کوه های اطراف را ببینند. علاوه بر هوا آلودگی صوتی نیز به شدت کاهش یافت که هم برای انسان ها و هم برای حیات وحش مفید بود و امکان برقراری ارتباط بهتر برای حیوانات را فراهم کرد. همچنین کاهش تردد کشتی ها در آبراه ها به کاهش آلودگی صوتی زیر آب کمک کرد که برای پستانداران دریایی حیاتی است. این بهبودهای موقت نشان داد که منشأ اصلی بخش قابل توجهی از آلودگی های زیست محیطی فعالیت های روزمره و صنعتی انسان است و تغییر در این الگوها می تواند به سرعت منجر به بهبود کیفیت محیط زیست شود.

افزایش زباله های مرتبط با کرونا

در کنار برخی بهبودهای موقت زیست محیطی پاندمی کرونا منجر به ظهور چالش های جدیدی نیز شد که یکی از مهم ترین آن ها افزایش چشمگیر تولید زباله های مرتبط با پیشگیری و کنترل بیماری بود. استفاده گسترده و ضروری از ماسک های یک بارمصرف دستکش ها لباس های محافظ و تجهیزات تست کرونا همراه با افزایش استفاده از ظروف یک بارمصرف در سرو غذا و بسته بندی های پلاستیکی در خریدهای آنلاین و تحویل درب منزل حجم عظیمی از پسماند جدید را تولید کرد. بسیاری از این زباله ها به ویژه ماسک ها و دستکش ها از مواد پلاستیکی ساخته شده اند که تجزیه آن ها در طبیعت صدها سال طول می کشد. متأسفانه بخش قابل توجهی از این زباله ها به درستی مدیریت نشده و سر از خیابان ها سواحل رودخانه ها و اقیانوس ها درآورده اند. این وضعیت نه تنها چشم انداز طبیعی را زشت می کند بلکه خطرات جدی برای حیات وحش ایجاد می کند؛ حیوانات ممکن است این زباله ها را با غذا اشتباه بگیرند یا در آن ها گیر کنند. میکروپلاستیک های حاصل از تجزیه این مواد نیز وارد زنجیره غذایی و منابع آب می شوند. افزایش زباله های پزشکی از بیمارستان ها و مراکز درمانی نیز نیازمند سیستم های مدیریت پسماند تخصصی و ایمن است. این چالش جدید ضرورت بازنگری در الگوهای مصرف ترویج استفاده از جایگزین های چندبارمصرف در موارد ایمن و بهبود زیرساخت ها و شیوه های مدیریت پسماند را بیش از پیش آشکار ساخت.

راهکارهای عملی برای مهربانی با طبیعت

مهربانی با طبیعت پس از دوران کرونا نیازمند تغییر در نگرش و اتخاذ اقدامات عملی در سطوح فردی و جمعی است. این اقدامات باید در تمام جنبه های زندگی روزمره ما ریشه دوانند. اولین گام افزایش آگاهی نسبت به تأثیر اعمال ما بر محیط زیست است. از انتخاب هایی که هنگام خرید انجام می دهیم تا نحوه مصرف انرژی و مدیریت پسماند همه و همه در سلامت سیاره نقش دارند. در حوزه مصرف می توانیم به سمت محصولاتی برویم که بسته بندی کمتر یا قابل بازیافت دارند محصولاتی با دوام تر را انتخاب کنیم و از خرید کالاهای غیرضروری خودداری کنیم. کاهش مصرف گوشت و لبنیات و حمایت از کشاورزی پایدار نیز می تواند به کاهش فشار بر منابع طبیعی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کند. در خانه بهینه سازی مصرف انرژی با استفاده از تجهیزات کم مصرف عایق بندی مناسب و استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر در صورت امکان گامی مهم است. مدیریت صحیح پسماند شامل کاهش تولید زباله استفاده مجدد از وسایل و تفکیک زباله از مبدأ برای تسهیل فرآیند بازیافت و کمپوست نقشی حیاتی دارد. در بیرون از خانه انتخاب شیوه های حمل و نقل پایدار مانند پیاده روی دوچرخه سواری استفاده از حمل و نقل عمومی یا استفاده از خودروهای با مصرف سوخت پایین به کاهش آلودگی هوا و ترافیک کمک می کند. حمایت از فضاهای سبز محلی شرکت در فعالیت های داوطلبانه برای پاکسازی محیط زیست و آگاهی بخشی به اطرافیان نیز از جمله راهکارهای مؤثر هستند. هر اقدام کوچکی در سطح فردی وقتی توسط میلیون ها نفر انجام شود می تواند تأثیرات بزرگی بر جای بگذارد و به ساختن آینده ای سبزتر کمک کند.

بازگشت مسئولانه به طبیعت

پس از دوران قرنطینه و محدودیت های سفر بسیاری از مردم مشتاقانه به طبیعت پارک ها جنگل ها و سواحل بازگشتند. این بازگشت فرصتی برای تجدید قوا و بهره مندی از زیبایی های طبیعی است اما باید با مسئولیت پذیری کامل همراه باشد. بازگشت مسئولانه به طبیعت به معنای رعایت اصول و قواعدی است که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کند. اولین اصل باقی نگذاشتن هیچ اثری از خود است. این شامل جمع آوری تمام زباله ها حتی ته سیگار و پوست میوه و بردن آن ها به محل های دفع مناسب است. هرگز نباید زباله ای در طبیعت رها کرد یا آن را دفن کرد. اصل دیگر احترام به حیات وحش است؛ به حیوانات نزدیک نشوید به آن ها غذا ندهید و زیستگاه های آن ها را مختل نکنید. در مسیرهای مشخص شده حرکت کنید تا از لگدمال شدن پوشش گیاهی و فرسایش خاک جلوگیری شود. در صورت روشن کردن آتش از مکان های مجاز و ایمن استفاده کنید و قبل از ترک محل از خاموش شدن کامل آن اطمینان حاصل کنید. از برداشتن سنگ ها گیاهان یا هر چیز دیگری از طبیعت خودداری کنید. صدای خود را کنترل کنید تا آرامش طبیعت و سایر بازدیدکنندگان مختل نشود. با رعایت این اصول ساده می توانیم اطمینان حاصل کنیم که لذت ما از طبیعت به قیمت تخریب آن تمام نمی شود و این منابع ارزشمند برای نسل های آینده نیز حفظ خواهند شد. آگاهی و آموزش در این زمینه نقش مهمی در ترویج فرهنگ بازگشت مسئولانه به طبیعت دارد.

مدیریت پسماند در زندگی روزمره

مدیریت پسماند یکی از ملموس ترین و حیاتی ترین جنبه های مهربانی با طبیعت در زندگی روزمره است. حجم روزافزون زباله ها به ویژه زباله های پلاستیکی و غیرقابل تجزیه یکی از بزرگترین چالش های زیست محیطی عصر حاضر است که با پاندمی کرونا تشدید شد. گام اول در مدیریت پسماند کاهش تولید آن است. این کار با اجتناب از خرید محصولات با بسته بندی اضافی استفاده از کیسه های خرید پارچه ای به جای پلاستیکی خرید محصولات با دوام و قابل تعمیر به جای یک بارمصرف و پرهیز از ظروف و لیوان های یک بارمصرف در بیرون از منزل آغاز می شود. گام دوم استفاده مجدد است. بسیاری از وسایل را می توان به جای دور انداختن دوباره استفاده کرد یا خلاقانه به چیز دیگری تبدیل کرد. گام سوم و بسیار مهم تفکیک زباله از مبدأ است. جداسازی مواد قابل بازیافت مانند کاغذ مقوا پلاستیک شیشه و فلز از زباله های تر (پسماند آلی) فرآیند بازیافت را بسیار تسهیل می کند و از دفن یا سوزاندن این مواد ارزشمند جلوگیری می کند. پسماندهای آلی مانند باقی مانده غذا و پوست میوه را می توان با استفاده از کمپوست سازی به کود طبیعی تبدیل کرد که برای غنی سازی خاک باغچه یا گلدان ها مفید است و حجم زباله های دفنی را به شدت کاهش می دهد. آگاهی از قوانین و امکانات بازیافت در منطقه محل زندگی و همکاری با سیستم های جمع آوری پسماند شهری نیز ضروری است. مدیریت صحیح پسماند نه تنها به کاهش آلودگی کمک می کند بلکه در حفظ منابع طبیعی و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از دفن زباله نیز مؤثر است.

حمایت از گونه های جانوری و گیاهی

تنوع زیستی یعنی گستردگی و تنوع حیات در تمام اشکال آن ستون فقرات اکوسیستم های سالم و تاب آور است. متأسفانه فعالیت های انسانی مانند تخریب زیستگاه ها آلودگی تغییرات اقلیمی و شکار بی رویه نرخ انقراض گونه ها را به شدت افزایش داده است. حمایت از گونه های جانوری و گیاهی به ویژه در دوران پساکرونا که ممکن است فشار توسعه اقتصادی افزایش یابد امری حیاتی است. در سطح فردی می توانیم با انتخاب محصولاتی که به تخریب زیستگاه ها منجر نمی شوند (مانند چوب های دارای گواهی پایداری) حمایت از کشاورزی محلی و ارگانیک که کمتر از آفت کش ها و مواد شیمیایی مضر استفاده می کند و کاهش مصرف (به ویژه محصولاتی که تولید آن ها نیازمند زمین و آب فراوان است) به حفظ زیستگاه ها کمک کنیم. عدم خرید حیوانات وحشی یا محصولات ساخته شده از اجزای بدن آن ها و گزارش هرگونه فعالیت مشکوک مرتبط با قاچاق حیات وحش نیز از اقدامات مهم است. در محیط اطراف خود می توانیم با ایجاد باغچه های کوچک برای جذب پرندگان و حشرات مفید استفاده از گیاهان بومی در فضای سبز و اجتناب از استفاده از آفت کش ها و علف کش های شیمیایی در حیاط خانه به حمایت از تنوع زیستی محلی کمک کنیم. حمایت از سازمان های مردم نهاد فعال در زمینه حفاظت از محیط زیست و گونه های در معرض خطر شرکت در برنامه های پایش حیات وحش و افزایش آگاهی عمومی درباره اهمیت تنوع زیستی نیز نقش مهمی در این زمینه ایفا می کند. حفظ هر گونه بخشی از پازل پیچیده و حیاتی اکوسیستم جهانی ماست.

استفاده از حمل و نقل پایدار

حمل و نقل یکی از منابع اصلی انتشار گازهای گلخانه ای و آلاینده های هوا در شهرهاست. گذار به سمت شیوه های حمل و نقل پایدارتر گامی اساسی در کاهش ردپای کربن و بهبود کیفیت هوای تنفسی ماست. در دوران پساکرونا که بسیاری از افراد به محل کار یا فعالیت های اجتماعی بازگشته اند انتخاب روش های حمل و نقل تأثیر قابل توجهی بر محیط زیست دارد. پیاده روی و دوچرخه سواری سالم ترین و پایدارترین اشکال حمل و نقل برای مسافت های کوتاه هستند که علاوه بر کاهش آلودگی به سلامت فردی نیز کمک می کنند. برای مسافت های طولانی تر استفاده از حمل و نقل عمومی مانند اتوبوس مترو و قطار به ویژه در شهرهای بزرگ به مراتب کارآمدتر از استفاده از خودروی شخصی است و منجر به کاهش چشمگیر تعداد خودروها در جاده ها و در نتیجه کاهش ترافیک و آلودگی می شود. اگر استفاده از خودروی شخصی اجتناب ناپذیر است می توان با برنامه ریزی مسیرهای بهینه خاموش کردن موتور در توقف های طولانی و نگهداری صحیح از خودرو (مانند تنظیم باد لاستیک ها) مصرف سوخت و انتشار آلاینده ها را کاهش داد. استفاده مشترک از خودرو (Carpooling) با همکاران یا دوستان نیز راهکار خوبی برای کاهش تعداد خودروهاست. در بلندمدت گذار به سمت خودروهای برقی یا هیبریدی که از منابع انرژی پاک تر استفاده می کنند گامی مهم تر خواهد بود. ترویج دورکاری در مواردی که امکان پذیر است نیز می تواند به کاهش نیاز به تردد روزانه کمک کند. انتخاب آگاهانه در مورد نحوه جابجایی سهم مهمی در ساختن شهرهایی پاک تر و محیط زیستی سالم تر دارد.

کاهش مصرف و بهینه سازی منابع

فرهنگ مصرف گرایی رایج در دنیای امروز فشار عظیمی بر منابع طبیعی سیاره وارد می کند و منجر به تولید حجم زیادی زباله می شود. یکی از مؤثرترین راه ها برای مهربانی با طبیعت بازنگری در الگوهای مصرف و تلاش برای کاهش کلی مصرف و بهینه سازی استفاده از منابع موجود است. این رویکرد بر اصل «کاهش استفاده مجدد بازیافت» (Reduce, Reuse, Recycle) استوار است با تأکید بر گام اول یعنی کاهش. پیش از هر خرید از خود بپرسیم آیا واقعاً به این کالا نیاز داریم؟ آیا می توانیم از چیزی که داریم استفاده مجدد کنیم یا آن را تعمیر کنیم؟ انتخاب محصولاتی که بادوام هستند و طول عمر بیشتری دارند به جای کالاهای ارزان قیمت و یک بارمصرف در درازمدت منجر به کاهش مصرف و تولید زباله می شود. در حوزه انرژی بهینه سازی مصرف به معنای استفاده کارآمدتر از انرژی در خانه و محل کار است؛ خاموش کردن چراغ ها و وسایل برقی اضافی استفاده از لامپ های کم مصرف (مانند LED) تنظیم دمای ترموستات و استفاده از وسایل برقی با برچسب انرژی بالا. در حوزه آب بهینه سازی شامل تعمیر نشت ها استفاده از شیرآلات کم مصرف جمع آوری آب باران برای آبیاری باغچه و کاهش زمان دوش گرفتن است. بهینه سازی منابع تنها به معنای صرفه جویی در هزینه نیست بلکه به معنای کاهش فشار بر اکوسیستم ها کاهش نیاز به استخراج مواد خام و کاهش انرژی مصرفی در فرآیندهای تولید و حمل و نقل است. با پذیرش یک رویکرد آگاهانه تر و مسئولانه تر نسبت به مصرف می توانیم سهم قابل توجهی در حفظ منابع محدود زمین برای نسل های آینده داشته باشیم.

ارتباط سلامت انسان و طبیعت

پاندمی کرونا به وضوح نشان داد که سلامت انسان ارتباطی ناگسستنی با سلامت طبیعت دارد. ظهور بیماری های نوظهور مانند کووید-۱۹ اغلب با عواملی چون تخریب زیستگاه ها کاهش تنوع زیستی و تجارت غیرقانونی حیات وحش مرتبط است که تماس انسان با عوامل بیماری زای حیوانی را افزایش می دهد. اکوسیستم های سالم نه تنها خطر انتقال بیماری های مشترک بین انسان و حیوان را کاهش می دهند بلکه خدمات حیاتی دیگری نیز برای سلامت انسان فراهم می کنند. هوای پاک آب سالم خاک حاصلخیز برای تولید غذا و اقلیم پایدار همگی مستقیماً به عملکرد سالم اکوسیستم ها وابسته هستند. آلودگی هوا و آب تماس با مواد شیمیایی سمی و اثرات تغییرات اقلیمی مانند امواج گرما و بلایای طبیعی همگی سلامت جسمی و روانی انسان را به خطر می اندازند. علاوه بر این ارتباط با طبیعت برای سلامت روان نیز بسیار مهم است. گذراندن وقت در فضاهای سبز پیاده روی در جنگل ها یا حتی تماشای مناظر طبیعی استرس را کاهش می دهد حال خوب را افزایش می دهد و به بهبود تمرکز و خلاقیت کمک می کند. از دست دادن دسترسی به طبیعت یا تخریب آن می تواند پیامدهای منفی بر سلامت روانی جوامع داشته باشد. بنابراین حفاظت از طبیعت و تلاش برای ترمیم اکوسیستم های آسیب دیده نه تنها برای خود طبیعت بلکه برای تضمین سلامت و رفاه پایدار بشریت در بلندمدت ضروری است. سرمایه گذاری در حفاظت از محیط زیست سرمایه گذاری در سلامت عمومی است.

نقش ما در ساختن آینده ای سبزتر

ساختن آینده ای سبزتر و پایدارتر پس از دوران کرونا مسئولیتی جمعی است که بر دوش تک تک ما سنگینی می کند. دولت ها و نهادهای بین المللی نقش مهمی در تدوین سیاست ها و چارچوب های قانونی دارند صنایع و کسب وکارها باید به سمت مدل های تولید و مصرف پایدار حرکت کنند اما نقش افراد عادی در این میان حیاتی و تعیین کننده است. تغییر در مقیاس بزرگ از مجموع اقدامات کوچک در سطح فردی آغاز می شود. هر انتخابی که در زندگی روزمره خود انجام می دهیم از نوع غذایی که می خوریم و لباسی که می پوشیم گرفته تا نحوه سفر و مدیریت پسماند تأثیری هرچند کوچک بر محیط زیست دارد. با آگاهی و مسئولیت پذیری می توانیم این تأثیرات را به سمت مثبت هدایت کنیم. مشارکت در جوامع محلی برای حفاظت از فضاهای سبز شرکت در کمپین های آگاهی بخشی حمایت از کسب وکارهای پایدار و استفاده از حق رأی برای حمایت از سیاستمدارانی که به مسائل زیست محیطی اهمیت می دهند از جمله راه هایی هستند که می توانیم صدای خود را شنیده و تأثیرگذار باشیم. آموزش نسل های آینده درباره اهمیت حفاظت از محیط زیست و پرورش حس احترام به طبیعت در آن ها کلید تضمین آینده ای پایدار است. دوران پساکرونا فرصتی برای بازنگری و تعهد مجدد به سیاره ای است که خانه ماست. با همت و همکاری جمعی می توانیم از این بحران به عنوان نقطه عطفی برای حرکت به سوی آینده ای سبزتر سالم تر و تاب آورتر برای همه موجودات زنده استفاده کنیم.

آیا قرنطینه کرونا به بهبود طبیعت کمک کرد؟

بله قرنطینه موقت کرونا باعث کاهش چشمگیر آلودگی هوا و آب در بسیاری از نقاط جهان شد و فرصتی برای بازسازی موقت برخی اکوسیستم ها و مشاهده حیات وحش در مناطق غیرمنتظره فراهم آورد. این بهبودها عمدتاً ناشی از کاهش فعالیت های انسانی بودند.

چه کارهای کوچکی برای مهربانی با طبیعت می توان انجام داد؟

کارهای کوچکی مانند تفکیک زباله از مبدأ استفاده از کیسه های خرید چندبارمصرف کاهش مصرف آب و برق استفاده از حمل و نقل عمومی یا دوچرخه و کاشت یک درخت یا گیاه می توانند تأثیرات مثبتی بر محیط زیست داشته باشند.

تاثیر زباله های دوران کرونا بر محیط زیست چیست؟

زباله های مرتبط با کرونا به ویژه ماسک ها و دستکش های پلاستیکی یک بارمصرف حجم عظیمی از پسماند غیرقابل تجزیه را به محیط زیست اضافه کرده اند. این زباله ها به آلودگی خاک و آب ها منجر شده و برای حیات وحش خطرناک هستند.

نقش افراد عادی در حفاظت از محیط زیست پس از کرونا چیست؟

افراد عادی با تغییر الگوهای مصرف مدیریت صحیح پسماند انتخاب شیوه های حمل و نقل پایدار حمایت از کسب وکارهای دوستدار محیط زیست و افزایش آگاهی خود و اطرافیان نقشی حیاتی در حفاظت از محیط زیست پس از کرونا ایفا می کنند.