برگزاری جشنواره تیج (Teej Celebrations)

جشنواره تیج یکی از پرشورترین و مهم ترین جشن های فرهنگی و مذهبی در هند است که ریشه های عمیقی در سنت ها و باورهای هندو دارد. این جشن عمدتاً توسط زنان برگزار می شود و به فصل سرسبزی، باران های موسمی و اتحاد الهی شیوا و پارواتی گره خورده است.

فصل باران های موسمی (مون سون) در هند، فصلی سرشار از طراوت و حیات دوباره طبیعت است. در دل این سرسبزی و طراوت، جشنواره ای به نام تیج شکوفا می شود که نه تنها نمادی از شادی و زیبایی طبیعت است، بلکه بازتاب دهنده عمیق ترین باورها، آرزوها و فداکاری های زنان هندو می باشد. این جشن باستانی که قرن هاست در مناطق مختلف هند با شور و شوقی بی نظیر برگزار می شود، فراتر از یک رویداد صرفاً مذهبی است؛ تیج آیینه تمام نمای فرهنگ، هنر، و هویت اجتماعی زن هندی است. از داستان های کهن اساطیری تا آداب و رسوم پیچیده و رنگارنگ، هر جزء از این جشنواره حکایتی دارد که به دقت در تار و پود تاریخ و سنت این سرزمین تنیده شده است. این مقاله به کاوش عمیق در ابعاد مختلف جشنواره تیج می پردازد؛ از ریشه های مذهبی و افسانه ای آن گرفته تا انواع گوناگونش که هر کدام ویژگی های منحصر به فردی دارند. همچنین، به تفصیل به آداب و رسوم، اهمیت فرهنگی و اجتماعی این جشن، و چگونگی تجربه آن برای گردشگران علاقه مند خواهیم پرداخت تا تصویری جامع و دقیق از این پدیده فرهنگی ارائه شود.

جشنواره تیج چیست و ریشه های آن کجاست؟

جشنواره تیج، تجلی گاه شادی، سرسبزی و پیوند الهی در فرهنگ هندو است. این جشن به مناسبت اتحاد الهه پارواتی (Parvati)، نماد باروری، عشق و فداکاری، با خدای شیوا (Shiva)، خدای ویرانگر و بازآفرین، برگزار می شود. واژه تیج به معنای سوم است و به این دلیل نام گذاری شده که اغلب در روز سوم پس از ماه نو در ماه های شروان (ژوئیه-آگوست) و بهادرپادا (آگوست-سپتامبر) از تقویم هندو جشن گرفته می شود. این زمان، مصادف با آغاز فصل باران های موسمی است که طبیعت را با طراوت و سرسبزی بی نظیری می آراید و به همین دلیل، تیج به جشنی برای استقبال از رویش دوباره و برکت طبیعت نیز تبدیل شده است.

ریشه های این جشنواره به اساطیر هندو و داستان ازدواج الهی پارواتی و شیوا بازمی گردد. طبق باورهای سنتی، الهه پارواتی که تجسمی از شاکتی (انرژی الهی زنانه) است، سالیان متمادی با زهد و ریاضت های طاقت فرسا، از جمله روزه داری طولانی و بدون آب و غذا (Nirjala Vrat)، تلاش کرد تا رضایت خدای شیوا را برای ازدواج جلب کند. روایت ها حاکی از آن است که پارواتی ده ها هزار سال را در کوهستان ها و جنگل ها در حال مدیتیشن و انجام عبادات سپری کرد تا عشق خود را به شیوا ثابت کند. فداکاری و پشتکار او آن چنان عظیم بود که سرانجام شیوا متأثر شد و با ازدواج با او موافقت کرد. این رویداد، نماد عشق ابدی، پشتکار و پاداش الهی است و به همین دلیل، تیج به ورات پارواتی یا روزه پارواتی نیز معروف است.

برای زنان هندو، به ویژه زنان متأهل، جشنواره تیج از اهمیت معنوی و فرهنگی بالایی برخوردار است. آنان به تأسی از الهه پارواتی، روزه می گیرند و برای سعادت، طول عمر همسرانشان و زندگی زناشویی توأم با آرامش و برکت دعا می کنند. باور بر این است که روزه داری در این روز، خوشبختی و رفاه را برای خانواده به ارمغان می آورد. دختران مجرد نیز در این جشن شرکت می کنند و دعا می کنند تا همسری مناسب و دلخواه، همانند شیوا برای پارواتی، پیدا کنند. این جشن نمادی از قدرت زنانه، فداکاری و عشق بی پایان است که در قالب آیین ها و رسوم پرشور و رنگارنگ تجلی می یابد.

جشنواره تیج، بیش از یک آیین مذهبی، نمادی قدرتمند از فداکاری، عشق ابدی و پیوند عمیق زن با طبیعت و همسر خود در فرهنگ هندو است.

انواع اصلی جشنواره تیج: نگاهی عمیق به تفاوت ها

جشنواره تیج در مناطق مختلف هند با نام ها و آداب و رسوم اندکی متفاوت برگزار می شود، اما سه نوع اصلی آن که در سراسر هند شناخته شده اند، عبارت اند از: هاریالی تیج، کاجاری تیج و هارتالیکا تیج. هر یک از این ها زمان برگزاری، اهمیت و آیین های خاص خود را دارند.

هاریالی تیج (Haryali Teej)

هاریالی تیج، به معنای تیج سرسبز، اولین و یکی از شاداب ترین انواع تیج است که در آغاز فصل باران های موسمی و در ماه شروان (تقریباً در ماه های ژوئیه تا آگوست) جشن گرفته می شود. این جشن نمادی از سرسبزی، طراوت طبیعت و تجدید حیات است. با باران های موسمی، طبیعت جانی دوباره می گیرد و زمین به رنگ سبز درمی آید؛ از این رو، زنان با پوشیدن لباس هایی به رنگ سبز و روشن، این طراوت و امید به زندگی را جشن می گیرند.

رسوم خاص هاریالی تیج شامل موارد زیر است:

• پوشیدن لباس های سنتی سبز، به نشانه سرسبزی و باروری.
• نوسان (تاب بازی) در میان درختان سرسبز که نمادی از آزادی و شادی است.
• آراستن دست ها و پاها با نقش های ظریف مهندی (حنا) که اعتقاد بر این است رنگ پررنگ آن نشانه ای از عشق عمیق همسر است.
• اهدای زیورآلات، لباس های نو و هدایا به مادرشوهر توسط عروس های جدید به نشانه احترام و پیوند خانوادگی.
• برگزاری روزه توسط زنان برای طول عمر و سعادت همسرانشان.

کاجاری تیج (Kajari Teej)

کاجاری تیج، حدود ۱۵ روز پس از هاریالی تیج و در اواخر ماه آگوست یا اوایل سپتامبر برگزار می شود. این نوع تیج بیشتر بر دعا برای سعادت و طول عمر همسر و فرزندان، و همچنین رفع بدشانسی ها و مشکلات تمرکز دارد. نام کاجاری از آهنگ های فولکلور محلی به نام کاجاری گرفته شده که در این روز خوانده می شوند.

آداب و رسوم کاجاری تیج معمولاً شامل:

• روزه داری سخت تر نسبت به هاریالی تیج، که گاهی شامل روزه کامل بدون آب و غذا نیز می شود.
• انجام پوجا (مراسم پرستش) خاص با شیرینی های محلی، به ویژه شیرینی های گیوَر و مالت پوا.
• خواند ترانه های فولکلور کاجاری که اغلب حاوی مضامین مرتبط با باران، عشق، انتظار و امید هستند.
• برگزاری آیین های مربوط به احترام به گاوها و گوساله ها، زیرا گاو در فرهنگ هندو مقدس شمرده می شود.

هارتالیکا تیج (Hartalika Teej)

هارتالیکا تیج یکی از مهم ترین و سخت ترین انواع تیج است که به دلیل روزه داری کامل و بدون آب و غذا (Nirjala Vrat) شناخته می شود. این جشن در ماه بهادرپادا (تقریباً در اواخر آگوست یا اوایل سپتامبر) برگزار می شود و داستان آن به روزه داری سخت الهه پارواتی برای جلب رضایت شیوا بازمی گردد. هارتالیکا از دو کلمه هارات به معنای ربودن و آلیکا به معنای دوست تشکیل شده است؛ این نام گذاری به این افسانه اشاره دارد که دوستان پارواتی او را از خانه پدرش ربودند تا او را مجبور به ازدواج با ویشنو نکنند و فرصتی برای او فراهم شود تا با شیوا ازدواج کند.

رسوم هارتالیکا تیج شامل:

• روزه داری بسیار سخت (Nirjala Vrat) که تا طلوع خورشید روز بعد ادامه دارد.
• ساخت بت های شیوا و پارواتی از خاک رس و پرستش آن ها در طول شب.
• بیدار ماندن در شب (Jagaraṇ) و انجام پوجا و مانتراخوانی در تمام طول شب.
• زنان متأهل این روزه را برای سعادت، طول عمر و خوشبختی همسر خود می گیرند و دختران مجرد نیز برای یافتن همسری شایسته.

آداب و رسوم و جشن های مشترک در تیج

فارغ از تفاوت های منطقه ای در انواع تیج، بسیاری از آداب و رسوم و جشن ها در تمامی آن ها مشترک است و به این جشنواره هویتی خاص می بخشد. این آیین ها، تیج را به یکی از رنگارنگ ترین و معنوی ترین جشن های هند تبدیل کرده اند.

لباس های سنتی و آراستگی

در تیج، رنگ ها نقش محوری ایفا می کنند. زنان لباس های سنتی با رنگ های شاد و پرطراوت مانند سبز (نماد سرسبزی و خوشبختی)، قرمز (نماد عشق و باروری) و زرد می پوشند. ساری (Sari) و لنگا (Lehenga) از رایج ترین لباس های محلی هستند که با گلدوزی ها و تزئینات زیبا آراسته می شوند. یکی از رسوم مهم، نقاشی مهندی (حنا) بر روی دست ها و پاها است. طرح های پیچیده و زیبای مهندی، نمادهای سنتی، الهه های هندو و طرح های مرتبط با طبیعت را در بر می گیرد و باور بر این است که هر چه رنگ مهندی تیره تر باشد، عشق بین زن و شوهر عمیق تر است. استفاده از بنگل (دستبندهای شیشه ای رنگارنگ) که صدای جلینگ جلینگ آن ها شادی آور است، و سیندور (پودر قرمز روی فرق سر زنان متأهل) نیز از دیگر جنبه های آراستگی زنان در این روز است.

روزه داری (Vrat) و اهمیت معنوی آن

روزه داری هسته اصلی بسیاری از جشن های تیج، به ویژه هارتالیکا تیج، را تشکیل می دهد. انواع روزه ها بسته به نوع تیج و سنت های محلی متفاوت است: از روزه کامل بدون آب و غذا (Nirjala Vrat) تا روزه های نیمه خشک که در آن ها مصرف آب یا میوه مجاز است. این روزه ها نه تنها نمادی از فداکاری و ایثار برای سعادت همسر و خانواده است، بلکه فرصتی برای پاکسازی روح و تمرکز بر معنویات و ارتباط با الهه پارواتی تلقی می شود. شکستن روزه معمولاً پس از غروب آفتاب و انجام پوجا صورت می گیرد و با مصرف غذاهای خاصی مانند شیرینی ها و خوراکی های مقوی همراه است.

پوجا (Puja) و مراسم مذهبی

پوجا، یا مراسم پرستش، جزء جدایی ناپذیر جشن تیج است. زنان در این مراسم، به پرستش الهه پارواتی و خدای شیوا می پردازند و برای آن ها بت های کوچکی از خاک رس می سازند یا از تصاویر و تندیس های موجود استفاده می کنند. مواد لازم برای پوجا شامل میوه ها، شیرینی ها، گل های تازه، برگ های مقدس بیلو (Bel leaves) که به شیوا تقدیم می شوند، آب مقدس، شیر، کشمش و انواع غلات است. در طول پوجا، مانتراهای خاص (سرودهای مقدس) و بهاجان ها (سرودهای مذهبی) خوانده می شوند که فضای معنوی عمیقی را ایجاد می کنند. این مراسم با هدف جلب برکت الهی برای زندگی زناشویی و خانواده برگزار می شود.

سوینگ (Swing) یا نوسان (تاب بازی)

تاب بازی یکی از رسوم باستانی و لذت بخش در جشن های تیج است که نمادی از شادی، رهایی و استقبال از فصل باران های موسمی محسوب می شود. در روستاها و شهرها، تاب های بزرگ را با گل های تازه، پارچه های رنگارنگ و برگ های درختان تزئین می کنند و زنان و دختران با شور و هیجان روی آن ها تاب می خورند و آواز می خوانند. این رسم، علاوه بر ایجاد فضایی شاد و مفرح، به عنوان نمادی از ارتباط با طبیعت و حرکت به سمت آینده ای روشن و پربار نیز تلقی می شود.

ترانه ها، رقص ها و موسیقی سنتی

موسیقی و رقص نقش پررنگی در جشن های تیج ایفا می کنند. ترانه های فولکلور محلی که به زبان های مختلف هند خوانده می شوند، اغلب مضامینی چون عشق، فراق، زیبایی طبیعت، و اهمیت ازدواج الهی شیوا و پارواتی را در بر دارند. زنان به صورت گروهی رقص های سنتی مانند غومار (Ghoomar) را اجرا می کنند که با حرکات چرخشی و لباس های رنگارنگ همراه است. این رقص ها و موسیقی ها، فضای جشن را پر از شور و هیجان کرده و به بیان احساسات و شادی های درونی زنان کمک می کنند.

شیرینی ها و غذاهای خاص تیج

پس از اتمام روزه داری، زمان لذت بردن از غذاهای سنتی و شیرینی های مخصوص تیج فرا می رسد. از جمله محبوب ترین این خوراکی ها می توان به گیوَر (Ghevar)، یک نوع شیرینی عسلی و ترد، و مالت پوا (Malpua)، پنکیک های سرخ شده در شربت شیرین، اشاره کرد. فیرنی (Phirni)، یک دسر برنجی شیرین، و خالو (Khalo)، که با عدس و ادویه جات تهیه می شود، نیز از دیگر غذاهای رایج در این جشن هستند. این غذاها نه تنها برای رفع گرسنگی پس از روزه استفاده می شوند، بلکه بخشی از آداب و رسوم جشن محسوب شده و بین خانواده ها و دوستان به اشتراک گذاشته می شوند.

برگزاری تیج در مناطق مختلف هند: از راجستان تا چاندیگار

جشنواره تیج در سراسر هند با شور و حال خاص خود برگزار می شود، اما هر منطقه تفاوت های ظریفی در آداب و رسوم و سبک برگزاری دارد که به آن ویژگی منحصر به فردی می بخشد. این تفاوت ها، غنای فرهنگی هند را به تصویر می کشند.

در ایالت راجستان، تیج با زرق و برق و شکوه خاصی جشن گرفته می شود. زنان با ساری های رنگارنگ، به ویژه سبز و قرمز، و زیورآلات سنگین ظاهر می شوند. رقص های گروهی غومار و پوجاهای مفصل در معابد و خانه ها برگزار می شود. در شهر جیپور، پایتخت راجستان، مجسمه های الهه پارواتی (معروف به گنگور) در مراسمی باشکوه در خیابان ها به نمایش گذاشته می شوند و جمعیت زیادی برای تماشای این کارناوال های سنتی گرد هم می آیند. سوینگ های بزرگ و تزئین شده در پارک ها و حیاط خانه ها برپا می شوند و زنان در حالی که ترانه های فولکلور می خوانند، تاب می خورند.

در ایالت های اوتار پرادش (Uttar Pradesh) و بیهار (Bihar)، تمرکز اصلی بر روزه داری و انجام پوجا است. زنان با جدیت و خلوص نیت به روزه می پردازند و مراسم پرستش شیوا و پارواتی را با دقت و توجه به جزئیات برگزار می کنند. خواندن سرودهای مذهبی و داستان های اساطیری مرتبط با ازدواج شیوا و پارواتی بخش مهمی از این جشن ها در این مناطق است.

یکی از مکان های جالب توجه برای تجربه جشنواره تیج، باغ سنگی چاندیگار (Rock Garden of Chandigarh) است. این باغ منحصربه فرد که از بازیافت زباله های صنعتی و اقلام دورریختنی ساخته شده، در آغاز فصل باران های موسمی به یک مرکز فرهنگی پرجنب وجوش برای برگزاری تیج تبدیل می شود. در حالی که رقبای موجود تنها به اشاره ای کوتاه اکتفا کرده اند، باید گفت که برگزاری تیج در باغ سنگی چاندیگار از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این جشن، هندوها به پرستش الهه پارواتی و خدای شیوا می پردازند و فضای باغ با شور و هیجان خاصی آکنده می شود. زنان لباس های سنتی رنگارنگ سبز و قرمز می پوشند و پس از روزه داری، برای الهه پارواتی دعا می کنند. سپس با اجرای موسیقی سنتی، رقص های گروهی آغاز می شود و صدای آواز و پایکوبی در سراسر باغ طنین انداز می گردد. برگزاری کارگاه های آموزشی مربوط به مهندی و نمایشگاه های صنایع دستی محلی نیز به جذابیت این رویداد می افزاید. هدف از این جشنواره در باغ سنگی، گرد هم آوردن خانواده ها، خواندن نماز و سپری کردن لحظات شاد در کنار یکدیگر است. این رویداد نه تنها فضایی شاد و جذاب در باغ سنگی ایجاد می کند، بلکه باعث آشنایی بیشتر بازدیدکنندگان با فرهنگ بومی منطقه و سنت های ریشه دار آن می شود و تجربه ای بی نظیر از ترکیب هنر، بازیافت و فرهنگ اصیل هندی را ارائه می دهد.

اهمیت فرهنگی و اجتماعی جشنواره تیج

جشنواره تیج فراتر از یک آیین مذهبی ساده، نقش محوری در تقویت ساختارهای فرهنگی و اجتماعی جامعه هندو ایفا می کند. این جشن باستانی، چندین لایه از معنا و اهمیت را در خود جای داده است که هر یک به شکلی به بقا و پویایی فرهنگ هندی کمک می کنند.

تقویت پیوندهای خانوادگی و اجتماعی

تیج فرصتی بی نظیر برای دیدار و جشن گرفتن با اعضای خانواده و دوستان است. در این روز، زنان به خانه والدین خود بازمی گردند و با خواهران، مادران و دیگر زنان فامیل گرد هم می آیند. این گردهمایی ها به تقویت پیوندهای خانوادگی و نسل ها کمک می کند و حس تعلق و همبستگی را در میان جامعه پرورش می دهد. تبادل هدایا، به اشتراک گذاشتن شیرینی ها و غذاهای مخصوص، و شرکت دسته جمعی در مراسم پوجا، فضایی از عشق و حمایت متقابل را ایجاد می کند.

نمادی از عشق، فداکاری و برکت

داستان ازدواج الهی پارواتی و شیوا، که محور اصلی تیج است، نمادی قدرتمند از عشق ابدی، فداکاری و پشتکار محسوب می شود. روزه داری زنان در این روز، تجلی عملی این فداکاری است که برای سعادت و طول عمر همسر انجام می شود. این عمل، ارزش های عمیق فرهنگی هندو از جمله وفاداری، از خودگذشتگی و اهمیت نهاد خانواده را بازتاب می دهد. باور بر این است که این روزه ها برکت و خوشبختی را برای زندگی زناشویی به ارمغان می آورد و از هرگونه بلا و مصیبت دور نگه می دارد.

حفظ و انتقال سنت ها

جشنواره تیج به عنوان یک بستر فرهنگی عمل می کند که از طریق آن، سنت ها، آداب و رسوم، ترانه های فولکلور و داستان های اساطیری از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند. دختران جوان با مشاهده مادران، خاله ها و مادربزرگان خود، با اهمیت و جزئیات این جشن آشنا می شوند و این دانش و میراث فرهنگی را برای آینده حفظ می کنند. این چرخه انتقال، تضمین کننده زنده ماندن و پویایی سنت های کهن در جامعه مدرن است.

تقویت جایگاه زن در خانواده و جامعه

با وجود اینکه تیج در ظاهر جشنی برای سعادت همسر است، اما به نوعی به تقویت جایگاه و اهمیت زن در خانواده و جامعه نیز کمک می کند. زنان در این روز به کانون توجه تبدیل می شوند و فداکاری هایشان مورد تقدیر قرار می گیرد. این جشن به زنان فرصتی می دهد تا از نقش های روزمره خود فاصله گرفته و در یک فضای شاد و معنوی، قدرت و همبستگی زنانه را تجربه کنند. ترانه ها و رقص های گروهی، بستری برای ابراز وجود و شادی جمعی فراهم می آورد و حس عاملیت و ارزشمندی را در میان زنان تقویت می کند.

راهنمای سفر برای تجربه جشنواره تیج

برای گردشگران علاقه مند به فرهنگ و سنت های هند، تجربه جشنواره تیج می تواند یکی از به یادماندنی ترین لحظات سفر باشد. این جشن فرصتی بی نظیر برای غوطه ور شدن در رنگ ها، صداها و طعم های فرهنگ اصیل هندو است.

بهترین زمان سفر برای تجربه تیج

جشنواره تیج در تقویم هندو با فصل باران های موسمی همزمان است و زمان دقیق آن هر سال متغیر است، اما معمولاً در ماه های ژوئیه، آگوست و اوایل سپتامبر برگزار می شود. برای برنامه ریزی سفر، بهتر است تقویم هندو برای سال مورد نظر را بررسی کنید تا از تاریخ دقیق برگزاری هاریالی تیج، کاجاری تیج و هارتالیکا تیج مطلع شوید. تجربه هر یک از این انواع تیج می تواند ابعاد متفاوتی از جشن را به شما نشان دهد.

شهرهای پیشنهادی برای بازدید و تجربه اصیل جشن

• جیپور، راجستان: این شهر به دلیل برگزاری باشکوه و رنگارنگ تیج، به ویژه هاریالی تیج، شهرت دارد. کارناوال ها و رژه های سنتی در خیابان ها، رقص های غومار و حضور پرشور زنان با لباس های سنتی، جیپور را به مقصدی عالی تبدیل می کند.
• اوجین و واراناسی، اوتار پرادش: این شهرهای مقدس هندو به دلیل تمرکز بر جنبه های مذهبی و پوجاهای دقیق، تجربه ای معنوی از تیج را ارائه می دهند. معابد و گات ها در کنار رودخانه ها، صحنه هایی از پرستش و ریاضت را به نمایش می گذارند.
• چاندیگار: همانطور که پیش تر اشاره شد، باغ سنگی چاندیگار در طول تیج به مرکزی پرجنب وجوش تبدیل می شود. این مکان فرصتی برای مشاهده ترکیب هنر مدرن با سنت های باستانی تیج است.
• شهرهای ایالت بیهار و هاریانا: این مناطق نیز تیج را با آداب و رسوم محلی خود جشن می گیرند که می تواند برای علاقه مندان به تنوع فرهنگی جذاب باشد.

نکات مهم برای گردشگران

• احترام به سنت ها: تیج یک جشن عمیقاً مذهبی و فرهنگی است. به آداب و رسوم محلی، به ویژه در معابد و هنگام برگزاری پوجا، احترام بگذارید.
• پوشش مناسب: در مکان های مذهبی و هنگام شرکت در جشن ها، لباس های پوشیده و مناسب انتخاب کنید.
• مشارکت در جشن ها: اگر دعوت شدید، در رقص ها، ترانه ها و حتی تاب بازی شرکت کنید. این بهترین راه برای درک عمیق تر فرهنگ است.
• عکاسی: قبل از عکاسی از افراد، به ویژه زنان در حال انجام مراسم مذهبی، اجازه بگیرید.
• تغذیه: در طول روزه داری زنان، رستوران ها و غذاخوری ها ممکن است محدودیت هایی در سرو غذا داشته باشند. پس از پایان روزه، فرصت خوبی برای تجربه غذاهای سنتی تیج خواهید داشت.

پیشنهاداتی برای تجربه غذاهای محلی و خرید لباس های سنتی

در طول تیج، بازارهای محلی پر از انرژی و رنگ می شوند. می توانید از این فرصت برای خرید لباس های سنتی ساری و لنگا با طرح ها و رنگ های شاد استفاده کنید. همچنین، دستبندهای بنگل رنگارنگ و انواع زیورآلات محلی در این زمان رونق ویژه ای دارند. فراموش نکنید که شیرینی ها و غذاهای خاص تیج مانند گیوَر، مالت پوا و فیرنی را امتحان کنید. این تجربه ها نه تنها لذت بخش هستند، بلکه به شما کمک می کنند تا عمیق تر در فضای جشن غرق شوید.

نتیجه گیری

جشنواره تیج، با رنگ های شاد، موسیقی پرشور و آداب و رسوم کهن، نمایانگر بخش جدایی ناپذیری از روح و فرهنگ هندوستان است. این جشن نه تنها گرامیداشت پیوند الهی شیوا و پارواتی و استقبال از طراوت فصل باران های موسمی است، بلکه نمادی از فداکاری، عشق بی بدیل و جایگاه محوری زن در نهاد خانواده هندی به شمار می رود. تیج، پیوندهای خانوادگی و اجتماعی را تقویت کرده، سنت ها را از نسلی به نسل دیگر منتقل می سازد و فضایی از شادی و همبستگی را در سراسر کشور می آفریند. برای هر گردشگری که به دنبال درک عمق فرهنگی و معنوی هند است، تجربه مستقیم این جشنواره فرصتی فراموش نشدنی خواهد بود تا از نزدیک شاهد غنای بی پایان سنت ها و باورهای این سرزمین کهن باشد. برگزاری جشنواره تیج، نه تنها یک رویداد سالانه، بلکه جشنی برای زندگی، عشق و امید است.